با وجود اشک بر گونه، دلم گرفته
همچون پنجره، بر تنش باران گرفته
کسی نیست، که ببینم دستم گرفته
دست در دست خودم، مانند اینکه او گرفته
باران ببار، ابر چشم آسمان گریه گرفته
تا زمین مسرور بماند، چون که کسی جشن گرفته
راه زپاهایم خسته است، چون که رمق گرفته
نگو بایست، پاها زدل آتش گرفته
امید در سرم پرورم، آینده اقبال گرفته
خواهم رسید، می دانم مرا یارم از آن خود یار گرفته.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: شعر ، ،
تاريخ : پنج شنبه 24 مرداد 1392 | 8:31 | نویسنده : امیرعباس |